Przymierze odwagi
W niezniszczalnym miejscu wiecznego przymierza
Tu gdzie ciemność się boi, kipi ze złości, nie dowierza
Jak za sprawą jakiejś magii, nieznanej przebiegłości
Jestem z Bogiem dla wolności, dla radości, dla miłości
Proszę by wysłuchać mnie, bym nie musiał czuć się tragicznie
Wolę więcej pocierpieć, ale mieć nadzieję, że jest kosmicznie
Przybysze wszechświata są jak duchy - nieznane nikomu
Czują się tu obco, i instynktownie doszukują swojego domu
Ale go tu nie znajdują - więc wiecznie lamentują
Pozorując że jest dobrze, że podróży nie żałują
Takie są motywy inności, która próbuje doznać możliwości
Próbując dbać o swoje wnętrze, by mogły wzbijać się ukryte wartości
Ale nigdy nie są tu uważane, bezczelnie muszą mieć wyjebane
Gdy Ziemscy niewolnicy są jak głąby otępiałe, tysiące ich zaczarowane
Kosmiczni rycerze muszą walczyć bezczelnie pokonując opór oporem
Gdy potwór napiera muszą odważnie walczyć ze stworem
Nie bać się opinii, która nie jest wiarygodna mimo pomówienia
Mimo zmowy, plotek, bredni, adoracyjnego ograniczenia
Które panuje jak jedna polityka, jak jedna logika, jak jedna praktyka
Jakby Bóg nie przewidywał innych, a zło ślepe ich mimo że o nie się potyka...
I nadal nie dowierza o co się przewróciło i swój głupi łeb o ścianę obiło
Przecież było tak nieznośnie, tak podle, tak nikczemnie, tak niemiło!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)