Każda chwila jak inny sen, następny film...

Każda chwila jak inny sen, następny film...

Każda chwila jak inny sen, następny film odmienna
Choć świadomość jest przytomna a nie senna
Nie wiadomo kim się stanę jutro, jaki będzie dzień
Czy będę promienny radością czy niewyraźny jak cień
Czy będę widział barwy, jak będą intensywne?
Może to będą szare mary, a me chęci będą naiwne?
Może uśmiech będzie złością, a złość będzie uśmiechem
Może wszystko runie nagle, runie pod mym śmiechem
A pioruny będą trzaskać, wichry łamać łamać będą skrzydła
Może wszystko spadnie w niebyt jak Zabłocki w łódce mydła
Czy ta chwila będzie piękna, czy gdy spojrzę wprost do góry
To obejrzę się jak w lustrze, gdzie Kaczmarskiego runą mury
A za nimi czysta przestrzeń jak źródlany potok świeżości
Może minie ta konieczność, zgniłe konserwy ciemności
Które korkują nadzieje, które nie zmieniają się w wciąż nowe
Wałkują te same bzdury nie pozwalając na to co wzorowe
Rzeczywistość ciągle zmienna, a warunki wciąż tak znane
Że każdy by chciał je rzucić, zrzucić to czym serce jest złamane
By mogło powrócić, zmartwychwstać, scalić się ku harmonii
Gdy przestraja wciąż konieczność stadnej paranoi w monotonii
Idę przed siebie jakby chwila miała jedyne dla życia znaczenie
Reszta to bzdurne założenia, manipulacje motywujące cierpienie
Gdy tych motywacji ograniczenie nie daje satysfakcji
Na co takie czarno białe atrakcje więziennej abstrakcji...?
Obraz tych narracji jak na pustyni faramorgana mącąca zmysły
Łudząca w ograniczenia, tam gdzie kończą się pomysły...
Tylko wolność gwarantuje, by móc być sobie swobodnym
Więc nie bądź tu natrętnym tak by być wręcz niewygodnym...
W niebezpiecznych sytuacjach, w niekomfortowych głębinach życia
Bądź wygodny, elastyczny, miej w tym jasność, moc przebicia...
Tak by rozum we współczuciu mógł pomagać, współpracować
Nie narzucaj się więc wstrętnie, nie będzie nikt mną dyrygować
Choć komunizm by chciał wiele bez inwencji poznawania
Muszę być wciąż bezczelny tak natrętności nie dawać aprobaty dla siły panowania