Samowystarczalny Bóg
Wzleciał w przestworza złotem lśniący
Błyskiem ekstazy się jasno mieniący
Była w nim lekkość, wyrazista obecność
Wyglądał jak Bóg, w którym tkwiła wieczność
Promienił spokojem, oczy miał kosmiczne
Nucił dźwięki, które pogłębiały stany mistyczne
Gdy patrzał, był wyraźny, rumienił się złotem
A w oczach mocno obecny jakby był kotem
Jedyny taki on jak stworzenie mityczne
Samowystarczalny Bóg - w nim stany kosmiczne
Jakiż był potężny, jak wielkolud przerażający
Każdy krok wielki - mocą Boga uderzający
Sam w sobie on nieskończony - promienisty
Każdy dźwięk z Jego ust był jasny, złocisty
Kochał samotność, gdy nucił swą istotą
Niezwykłość ta grała w nim swoją prostotą
I wzlatywała wysoko ponad wszelkie pojęcie
Tam gdzie Bóg znajdzie dla siebie zajęcie
Każde oczu zamknięcie jak wieczności mrugnięcie
Był niezależny, wystarczalny jako jedność i nie lgnięcie (odcięcie)
*Odcięcie do swego rozsądku jako Samadhi -
Samadhi nie polega na izolacji od świata, tylko na takim zjednoczeniu z nim, które wolne jest od lgnięcia do zjawisk.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)