Dostojność wynikać musi, choć nowe jest wieczne
Co było nieważne, znów gromadzę moce konieczne
A me spojrzenie niebezpieczne - od Boga płynące
Wzdryga i fascynuje otoczenie uwagę zwracające
Każdy w swym kącie, gdy ja jak podróżnik planety
I nie wiem którędy i nie wiem też po co niestety
Choć z głębi serca, gdy szczerość wyrażam dostojnie
To różne tęsknoty mnie unoszą i czuję je upojnie
Jak lecę w serca szczerości między marzeniami
One namacalne niczym wizje swymi obrazami
I zostawiają wrażenie, że brakuje mi tego - tak życie całe
Serce od nieporozumień wobec ich staje się czarno białe
Jest chore całe, obojętne jakby pogodzone z wszechdziejami
Ale to w nim jest wartość życia, ono pulsuje tymi nadziejami
Że wypełni się wola, którą serce motywuje obrazami
Daleko od świata chcę wyrażać swą obecność swoimi rytmami
Bez obowiązków, które kolidują z naturalnymi impulsami
By biec w nieznane, by robić to co przez świat jest zakazane
W konfrontacji ze światem te tęsknoty stają się rozmazane
Serce prosi, choć powinność tworzy sytuacje zmanipulowane
Które trzymają w powinności, by życie było zautomatyzowane...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)