Kiedyś wyjdziemy z tego - presji, awantur, hipokryzji
Gdy los nami gardzi pomimo naszych rozsądnych decyzji
Z naszych wewnętrznych obserwacji odbierających sytuacje
Gdzie jesteśmy sami z tym znosząc ludzkości narracje
Biegniemy po pustyni żyjąc w paradoksów ciągłości
Gdzie jest wyjście, gdy wciąż nie pasujemy do rzeczywistości
Trzeba biec, obecność naszej mocy ma tu znaczenie
Miłość jest przestrzenią, którą tworzymy przez nastawienie
Gdzie cierpienie jest stanem oddalającym od radości
I bezsilna jest życzliwość wobec egoistycznych ciemności
W przyrodzie zły duch wciąż manipuluje w złe skłonności
Prowokuje do agresji w swych impulsach perfidności
Ja chcę żyć, wciąż mam wiarę w to że sytuacja się poluzuje
Bo przez perfidności zbyt wiele osób życie tu marnuje
Nie raz miałem dość, choć nadal mam wiarę w harmonię
Że kiedyś się uda i całe życie nieporozumień nadgonię...
Nic nie poradzę na ten stan sytuacji, że jestem z tym samemu
I każdy tak ma, gdy żyje się z bagażem problemu
Nie wiedząc gdzie jest miejsce i granica stanu optymalnego
Trzeba biec, być w gotowości, czujnym wobec złego ego...
Wciąż się mierzę z wampirami, które mają złe skłonności
Gdy w kwantowej jedności naruszają stan normalności
Wciąż się mierzę z demonami, gdzie władają z perfidnodnością
Mają ciemność dzięki której manipulują rzeczywistością
Paraliżując swą jakością, by móc cieszyć się wolnością
By tłamsić niewdzięcznością bez sumienia z upartością
Bezwysiłkowość ukazuje przeznaczenie wobec zmiennej rzeczywistości oceanu, wobec którego poddanie się owym "prądom" jako owej chwili doprowadza do czegoś fajnego
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)