Jestem zgorzkniałym pesymistą przepełnionym goryczą
Choć wmawiam sobie inaczej to emocje we mnie krzyczą
Szczególnie smutno mi, bo tak mało w życiu mi wychodzi
Niezależnie jak próbuje to i tak się nie powodzi
Nie czuję satysfakcji, obojętność narasta od lat wielu
Cokolwiek próbowałem to nie miało sensu, błądzę bez poczucia celu
Jestem sam z tym wiecznie, nikt do mnie nie dociera
Za głęboko dla nich jestem, a w tym oceanie samotność mnie pożera
Chciałbym wiele, a mam tyle, by tu trwać w tej samotności
Jak roślinka egzystować, sam ze sobą w tej miłości
By czuć piękno tego życia, tak nieczułe, oszukane
Wszystko nikłe się wydaje, serce moje jest złamane
Więc donikąd tak wędruję, cel się zdał iluzoryczny
Wyobrażeń wielkie zamki w których byłem wtem mistyczny
I walczyłem o najlepsze lecąc w stan klaustrofobiczny
Na nic zdał się ten wysiłek, jestem sobie sam - kosmiczny
Niezależnie co bym zrobił to psychicznie wykończony
Bo ten tryb w którym wojuje to wysiłek nieskończony
Chciałbym w końcu móc się przyznać, że się wreszcie coś udało
Ale wciąż mi tu brakuje tego co by mnie tak poruszało
Satysfakcji więc nie czuję, na nic zdały się ambicje
Choć wysiłek był ogromny, serce leciało po orbicie
To nikt nie chciał mnie wysłuchać, czuję się niedoceniony
Ledwo żyję, co mam zrobić? Wciąż tak jestem tu miniony...
Serio to niesprawiedliwe, że nie mogę nic uczynić
Moje geny tak wadliwe, że ja nie wiem kogo winić
Sukces wciąż tak oddalony, a ja myślę o tym nieprzerwanie
Jestem tak bardzo spragniony - by się śniło czarowanie
Tak bym leciał tu daleko, by zwiedzać Ziemi rejony
Byłbym wiecznym podróżnikiem, a tak jestem uwięziony
I nie mogę wyjść z iluzji, pośród ludzi zagubiony
Na co były me modlitwy? Jestem tu z wami miniony...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)