Pustka, uniżenie, światło Boga

Wszystko jest puste w każdym powierzchni wymiarze
Postrzeganiu świadomości się przez tę czystość ukaże
Głębia działania, która jak chwila, której nie da się zatrzymać
Można się nią delektować, ale nie złapać i nie utrzymać
Wszystko jest w ruchu, wszystko się zmienia
Obserwuj, bo to jedyna droga do życia doświadczenia
Wszystko samo w sobie doskonałe, wiadome dla Stworzyciela
Przez całość Bóg wie kogo mieć za przyjaciela...
Pustka ducha to pełnia Boga, gdy zasila światłem przeznaczenie
Proces ten niepowtarzalny, który obecnością ma znaczenie
Jak każde stworzenie w ekosystemu tańcu współdziałania
Tak życie swą rolą kwitnie - duch w ciele zadania
I nie widzi nic poza tym stanem rzeczywistości
Te poczucie życia to odczucie właściwej normalności
Dlatego każdy jest inny, bo ma zadanie szczególne
A nasze życie mimo tych różnic daje korzyści wspólne
Każde niezależnie działa, gołe wobec Wszechświata
Architekt cierpliwy jest, a Jego plany rozłożone są na dalekie lata
Ta wieczna cierpliwość w tworzeniu wiecznej tajemnicy
Której żaden z nas odkryć nie zdoła, więc działajmy jak wojownicy
To ten stan, z tego jest działanie, i wszystko pustym do ostatniej chwili
Wymagajmy od siebie, by było wiadome że żeśmy tu byli
Wyzwala się wtedy osobowość duchowa, która drogę wskazuje
Nie ma nas, jest czujność w jedności, a duch się realizuje
Umysł daje złudzenie, które zasłania prawdę o tej symulacji
Która trudna do zaakceptowania, ale wyzwala z dezorientacji
Bezsens pustki wobec wszechświata to stan wyższy postrzegania
Więc nie łam się, nie panikuj, obserwuj uniżony do tego zadania...
Do tego procesu, którym już zaczniesz działać jak trzeba
A stan świadomości w tym działaniu to będzie stan nieba
I dwoje stanie się pełnią, która ekstatycznie uniesie
Bo uniżeni stają się wywyższeni przez światło w kosmosu bezkresie