Pieśń wojownika o królewskich oczach
Nie będę się je*ał z wami, idę tak więc przelać krew
Od tych wszystkich bzdur aż podskakuje brew
Nie będę z wami negocjował, rzucam się po swoje
Nikt nie będzie mi segregował co moje, co nie moje
Jeżeli chcecie walczyć to zapraszam was do boju
Nikt nie będzie mi narzucał, gdy ja jestem tu w spokoju
Nie będzie nikt pouczał, gdy ja jestem sobie szczery
Wobec siebie konsekwentny - wobec zasad bez bajery
I mam honor, by je bronić, walczyć o swoje marzenia
Które legły gdzieś w głębinach ciemności stracenia
Mroki świata są jak zlepek spraw nierozwiązywalnych
W których problemy są jak koła spraw koszmarnych
Schody ich nie do przejścia, syzyfowy jest wysiłek
Starać się to wielka męka, a nagroda jak kopniak w tyłek
I tak męczę się już wiele lat czekając na moment stabilności
Jednak życie niestabilne wciąż prowadzi do skrajności
Więc ja lecę ich strumieniem - kiedyś gdzieś mnie doprowadzą
Błądzę w koło wierząc że losy mi wszystko oddadzą
I wszystko się zwróci dnia pewnego - cały wysiłek życiowy
I czuć będę że jestem królem za to że byłem wzorowy
Że życie pustelnika zmieni się w królewską codzienność
A los oczu niebieskich poukłada tę odmienność
Wojowniku, pokonaj strach
Wypłyń na głęboką wodę, nie bój się, już czas
To co dzieje się dokoła to coraz większy jest hałas
Wyzywają Cię teraz, byś wszedł na arenę codzienności
Musisz biec, zanurz się w skrajne więc okoliczności
Coraz dalej brnij, a gdy trzeba tańcz na ostrzu noża
Nie ma czego tu wyjaśniać, to jest teraz Wola Boża
Ta arena codzienności rządzi się tymi prawami
Albo będziesz napi*rdalał, albo skończysz z siniakami
Musisz czujnym być, każdy unik ma znaczenie
Każdy cios to krok by wygrać, by spełnić swe marzenie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Odwiedzaj mnie częściej! :)