Los

Los

Dziwny to los kryształowego plemienia
Co żyje gdzieś w mrokach wiecznego wypaczenia
Naznaczony jest on niezwykłymi zdarzeniami
I ciągnącymi się w nieskończoność nieporozumieniami
Przez te wszystkie lata cóż mogę żałować?
Każdy ma pierwiastek ludzki - trzeba to uszanować
Siedząc w nie wiedzy czekam w stanie gotowości
Aż znów wzniesie moc w stan wyższych możliwości
Bo nie mogąc żyć godnie w błogiej radości
Przenikają mnie motywy pradawnych mądrości
Bo urodziłem się w świecie, w którym nie szanuje się wolności
Odbierając jej smak, ograniczając do świata sztuczności...
Moi ludzie rozproszyli się, żyją swoim snem
Czy robią kroki ku lepszemu, czy graniczą z dnem?
Każdy kuje, by polepszyć jakość swojej codzienności
Skupiony na działaniu, będąc pogrążony w nicości...
Co nazywasz ścieżką, gdy ja owej tutaj się nie doszukałem?
Świat tylko mnie oszukiwał, a ja w jego schematach dryfowałem...
Dotarłem do sprzeczności, które ukazały paradoksów odmęty
Ujrzałem się w lustrze przeznaczenia - że jestem przeklęty
Ale i błogosławiony, bo żaden z tych dawnych uzurpatorów
Nie może nic zrobić, gdy przenikam płomieniem serca potworów...
A dawni koledzy? Okazali się być zamknięci w jakimś innym planie
Oglądawszy cały paradoks stwierdzili iż to nie ich powołanie
I porównawszy zachowań motywy - uciekli w swego życia porywy
Ich sny były niskowymiarowe - gdy ja byłem przenikliwy...
Miałem wznosić się, ale intuicja innych tego nie dostrzegała
A ja wciąż widzę, więc gdzie prowadzi droga, która mnie zatrzymała?
Czy wieczność trwać musi czekanie w sumiennym dążeniu...
Gdzie stan gotowości daje promień życia przeznaczeniu...?